امارات متحد عربی هر ساله ، مقصد هزاران گردشگر، مسافر و بهخصوص افرادی است که به قصد کار و تحصیل از اقصی نقاط جهان به این امیرنشینهای هفتگانه وارد میشوند.
چرا امارات؟
امارات متحده عربی در جذب سرمایهگذاران خارجی و گسترش صنعت گردشگری پیشرفت زیادی کرده و تبدیل به یکی از قطبهای مهم تجارت بینالمللی شده است. تراکم جمعیت پایین و درآمد سرانهی بالا از ویژگیهای کشورهای نفتخیز است. این روزها ابوظبی ، دبی ، شارجه ، رأسالخیمه ، فُجَیره ، اُمالقُوَین، و عَجْمان بهعنوان هفت امارت متحد و یکپارچه بیش از پیش به آینده امیدوارند.
اما نفت تنها منبع درآمد این کشور نیست؛ امارات در طول دو دههی اخیر میزبان سرمایهگذاران خارجی بوده است تا با فروش نفت باقیمانده و توسعهی صنعت گردشگری ، اقتصاد دهههای آتی کشور را تضمین کند.
ابوظبی
ابوظبی که پایتخت و محل استقرار دولت امارات است از مراکز اصلی جذب سرمایهگذاری خارجی در این کشور محسوب میشود. بازارها، مناطق تفریحی، هتلهای مجلل و مراکز فرهنگی از جاذبههای گردشگری مهم این شهر بهشمار میروند و بهعلت افزایش سرمایهگذاری خارجی بیش از پیش نیازمند نیروی کار هستند.
دبی
دبی بهعنوان باشکوهترین الماس امارات، قطب گردشگری در این کشور است. آسمانخراشهای عظیم ، ترانزیت بیشمار کالاهای شرقی و غربی، بیش از ۷۰ بازار و مرکز خرید بزرگ، هتلها و رستورانهای مجلل و جشنوارهها و فستیوالهای سالانه تنها بخشی از جاذبههای گردشگری در این شهر است، که نیاز به نیروی کار جدید و تازهنفس را اجتنابناپذیر میکند. شاید عجیب باشد اما دبی با برنامهریزی دقیق در طول دههی گذشته توانسته است نیاز خود را به فروش نفت بسیار کاهش دهد، به طوری که اکنون بیشترین درآمد خود را از گردشگری کسب میکند. شاید برای یک مهاجر دبی و ابوظبی بهترین امیرنشین ها برای زندگی در امارات باشند.
شارجه
شارجه سومین شهر بزرگ امارات می باشد که از این قاعده مستثنی نیست. این امیرنشین نهتنها از ویژگیهای دو امیرنشین قبلی بیبهره نیست، بلکه امکانات فرهنگی و کشاورزی، شارجه را از هر منطقهی دیگر در امارات متمایز میکند. شارجه قطب فرهنگی امارات است و انواع موزهها و آثار باستانی را در خود جای داده است.
امارات متحده عربی، هرساله نیازمند نیروی کار تازهنفس و جدید است. امیرنشینهای در حال توسعهی امارات یکی پس از دیگری به اتمام پروژههای عظیم داخلی میپردازند و هنوز یکی تمام نشده پروژهی بعدی آغاز میشود. همهی این پروژهها به حجم عظیمی از نیروی کار انسانی وابستهاند. به همین دلیل نقش مهاجران در برنامهریزی بلندمدت و سیاستگذاری داخلی این کشور بسیار حائز اهمیت است.
برای کار و زندگی در امارات پیش ازهرچیز باید به نوع نیروی کار مورد نیاز این کشور پرداخت. ممکن است که فرد تخصصی داشته باشد که عملاً مورد نیاز امیرنشینها نباشد. پس صرفاً بهواسطهی تخصص خاصی که در کار خود دارید، نمیتوانید راهی امارت شوید! ابتدا باید نیازهای کشور هدف را مطالعه کرد. برای این کار بهترین گزینه شاید شرکتهای استخدامی امارات باشند. فرد میتواند با ارسال رزومه کار و فعالیتهای متناسب با تخصصش، خود را معرفی کند. فرد باید در مصاحبهها شرکت کند و آزمایشهای پزشکی لازم را انجام دهد.
شرایط کار در امارات
ساعات کاری امارات روزانه حدوداً ۹ ساعت (هفتهای ۴۷ ساعت) است و برای این میزان ساعت کاری و بسته به نوع حرفه، سالانه بهطور متوسط از ۲۰ تا ۸۰ هزار درهم حقوق پرداخت میشود. میزان مرخصی مانند ایران ۳۰ روز در سال است و از این ۳۰ روز تنها ۲۲ روز مرخصی با حقوق است. ۱۵ روز مرخصی استعلاجی را هم به این مرخصیها اضافه کنید. اما خبر خوش برای کارگران خارجی امارات بیشک معافیت مالیاتی است؛ فرد میتواند حقوق خود را تمام و کمال دریافت کند و نیاز به پرداخت هیچ مالیاتی نیست!
دریافت اقامت کاری
دریافت ویزای کار در امارات پیچیدگی خاصی ندارد. در سادهترین روش میتوان با ویزای توریستی بهمدت ۹۰ روز و بدون مجوز کار در بعضی از شرکتهای اماراتی کار کرد؛ اما اگر کسی بخواهد قدمهایش را محکم بردارد بهتر است که قواعد بازی را رعایت کند.
ابتدا کار مورد نظر مشخص می شود. سپس کارفرما از جانب فرد متقاضی اقدام به اخذ مجوز از ادارهی کار میکند؛ معمولاً هزینههای ویزا را هم کارفرما میپردازد، ادارهی کار، در صورتی که مشکلی از لحاظ استخدام و ورود فرد به کشور وجود نداشته باشد، او را تأیید و ویزای دو تا سه ماهه، برایش صادر میکند. پس از اینکه نیروی کار وارد کشور شد کارفرما مجوز کار او را میگیرد که معمولاً ۲ تا ۳ سال معتبر است. فرد باید بعد از اتمام مراحل قبلی به ادارهی خدمات کارت شناسایی امارات رفته و کارت شناسایی معتبر دریافت کند. پس از آن کارفرما تأیید اقامت او را از مراجع مربوطه درخواست میکند.
سخن پایانی
اگر قصد مهاجرت و یا سرمایه گذاری در دبی را دارید ، با مشاورین گروه داماک همراه شوید.
مطالب مشابه: